La pruma braba
Yá chube l sol cun miedo l cielo arriba,
Nun ye clara la lhuç cumo era dantes;
La chelubrina nun anda yá tan biba,
I nun ándan ls rapazicos de musicantes.
Pareç que l’alegrie destas preinadas
Se trocou por nubricas anegradas
Pa de lhuito bestir la natureza.
António Maria Mourinho, Nuossa alma i nuossa tierra