António Bárbolo Alves

La pruma braba

Bólan lebes, çquecidas,
Mies lhembráncias d'amargura
Selombras que ban i bénen
Atrás de l sol que se çpon
Delantre de las sues bidas.
 
Joan Zambunho, Poemas de lhuç i selombra
 
 
Tengo quaije cumo cierto q’an “Prumas…” d’anhos atrasados yá screbi subre l Adbento. Asi i todo ye l assunto que traio ua beç mais. Sperando dezir ua ou outra cousa nuoba ou, quien sabe, algua que yá steia çquecida mas q’assi querga tornar a la lhembráncia.


La pruma braba

“Las cuntas son un cumbite a la biaige.”
 
Jean-Claude Renaud, Paroles de conteur
 
 
Deixei, na semana passada, la cunta de “L lhobo que bieno de Spanha” a prepósito (stareis lembrados disso) de l 1º Prémio de jobes Realizadores que l filme d’animaçon de l alunos de mirandés ganhou ne l Cinanima. Mas la “cunta” nun quedarie cumpleta sien l’adaptaçon, pa l filme, que fizo Eimílio Martins, professor de mirandés, de l testo oureginal. Por isso el eiqui queda, cun ls parabienes pul trabalho feito.
Era ua beç un lhobo


La pruma braba

“La mie tierra ye todo l mundo.
Todo l mundo me pertence.
Eiqui m’ancontro i confundo
Cun giente de todo l mundo
q’a todo l mundo pertence.”
 
António Gedeão
 
Falemos hoije d’arrabaldes.


Assinaturas MDB