A opinião de ...

La Pruma Braba

Muorren cedo aqueilhes que ls diuses áman.
(adaige)
 
Era ua beç ua tie mui belhica que bibie probre i anfeliç. Era conhecida por Tie Miséria. Solo tenie ua casica meio zbarrulhada i ua laranjeira no huorto. Todo xufrie i aguantaba cun pacéncia. Todo menos ua cousa: que ls garotos de ls bezinos chubíssen a la laranjeira i comíssen las laranjas. Era até capaç de las dar a quien las quejisse, mas toda s’anrezinaba se las roubában.
Ua nuite batiu-le a la puorta un tiu, quaije muorto de fame i pediu-le comida i pousada por ua nuite. Fazie muito friu i Tie Miséria huoçpedou-lo cerca de l lhume i dou-le las furfalhas de pan que tenie guardadas para eilha. No die seguinte çpediu-se l probe i dixe-le que pedisse l que quejisse.
- Solo quiero que las pessonas que chúben a la mie laranjeira nun seian capazes de beixar sien l miu cunsentimiento.
- Assi será, dixo-le l probe.
No anho seguinte, quando las laranjas yá stában bien curadicas, Tie Miséria chegou al huorto i ancuntrou trés garotos an riba.

  • Á Tie Miseria, baixai-mos d’eiqui que nós nun somos capazes de beixar.
  • Ai ye?! Anton deziedes que nun érades ls ladrones de las mies laranjas. Beni acá que bou a tratar de bós.

Dou-les ua túndia que nun quedórun cun ganas de tornar.
- Desta beç deixo que báiades imbora, mas para outra quedais ende muitos anhos.
I assi ls garotos se fúrun i nunca mais tornórun. Até qu’un die, n’ua nuite d’eimbierno, batírun-le a la puorta.
- Yá bou, yá bou, dixo Tie Miséria.
Era ua mulhier mui feia, bestida de negro i cun alas tamien negras nos ombros i nos pies.
- Quei quereis? Perguntou.
- Que téngades ua buona i santa nuite, Tie Miséria.
- Bós conheceis-me? Parguntou.
- Bamos, Tie Miséria, chegou la buossa hora.
Fui anton que Tie Miséria biu la fouce an baixo de la capa, dando-se de cunta qu’habie abierto la puorta para eilha, la muorte.

  • Sou la muorte i bengo a buscar-te. Bamos que stou cun priessa.
  • Yá?! I nun me puodes dar un anho de spera?
  • Nun puode ser, arrespundiu la muorte.
  • Fai-me anton un favor: chube-te a la mie laranjeira por ua laranja que ye la derradeira que me queda. Quiero comé-la porque solo queda essa. Anquanto isso, bou-me anton a purparar.
  • Stá bien, mas anda debrebe!

La muorte chubiu a la laranjeira, colhiu la laranja, mas nun fui capaç de beixar. Puso-se a chamar, mas la bielha arrespundiu-le:

  • Ten pacéncia, quedarás ende por todos ls seclos. Sós mala, tenes feito muitas zgrácias, roubando muitos pais als sous filhos inda pequeinhos…

I la muorte quedou an riba de la laranjeira durante dies, semanas, meses.
- Por donde anda la muorte? Parguntában ls mais bielhos.
Apuis d’un anho i de muita precura, Tie Miséria oubiu, delantre de la sue puorta, ua lepra de giente: el éran curas, queixando-se que nun habie antierros, éran ls advogados dezindo que nun tenien ambentairos, éran anterradores porque nun habie antierros… Todos pedien a la bielha que deixasse la muorte abeixar de la laranjeira.
Tie Miséria falou anton cun la muorte i sacou-le un trato: se la deixasse beixar pouparie-le la bida anquanto l mundo fusse mundo. La muorte saliu dalhi correndo cun la promessa de nunca mais tornar a bater a la sue puorta. Mas fizo l sou serbiço: nunca morrírun tantos an tan pouco tiempo.
I ye por isso qu’anquanto l mundo fur mundo la miséria eijistirá sempre.
 
(Cunta tradicional pertuesa, dedicada a quien tanto le gustaba oubi-las i  que tan cedo mos deixou sien las scuitar)

Edição
3458

Assinaturas MDB