A opinião de ...

La pruma braba

Resbalar, v.intr. Deixar-se caer sien querer...
 
No més de San Joan de 2007, screbi you assi*:
“Quando you era nino un de ls adbertimientos era andar nas resbalinas. Ua resbalina ye ua peinha, lisa, anclinada, adonde se puode resbalar. Habie resbalinas para muitos gustos i coraiges. Pa ls mais balientes habie las mais anclinadas i grandes. Pa ls mais medruncas, pequerricos ou prancipiantes, nun faltában tamien pequeinhas fragas adonde daprender l jeito i l’arte de resbalar.
La técnica era aparecida cun ls “rodeos”. Sentados an riba d’un feixe de scobas, presas por un filo ou un banceilho, las piernas stendidas para lantre, las cuostas dreitas, ua de las manos agarrada al feixe i l’outra lhibre para serbir de remo i de palanca. No fondo de la rampa, s’antes nun fússemos atirados de l lhombo de l feixe, aguardába-mos l’alegrie de mirar pa la resbalina, l cachico de tiempo an que zafiáramos l peligro. (…)
Hoije, bisto d’eiqui, Pertual parece ua einorme resbalina que resbala pa la borda de l mar. Por alhá ban resbalando las scolas, l spritales, ls centros de saúde, ls serbiços... Als poucos, tamien las pessonas se chubiran no feixe i alhá ban. Drento de pouco tiempo beremos ls males qu’esta nuoba órden trairá pa l paiç i pa l ourdenamiento de l território. Por este resbalar, l anterior quedará un zerto cun la giente amuntonada junto al mar. Mas nun se pense que, sien pessonas, l anterior bai a quedar un paraíso para donde podemos ir als fins de semana para ber las belezas naturales. Se nun houbir quien amanhe la tierra i s’acupe deilha, ls ancéndios i outros fenómenos ditos naturales faran acelarar la zerteficaçon, i beremos l paraíso natural trasformar-se nun anfierno terreal. Als poucos, las marcas iran aparecendo. Buracos que deixaran ber las manchas i las máculas desta políta i desta democracie sien capacidade para s’oponer a la ditadura de las maiories, a la lógica de ls lúcaros i de ls númaros. Ou seia, ua democracie zbirtuada que, matreiramente, bai ampurrando i anclinando l paiç pa la borda de l mar... Mas, al cuntrairo de las rebalinas de la mie nineç an que, ua beç no fondo, queriemos debrebe tornar a chubir para resbalar, nun se béien, nien sinales, nien ganas de tornar a chubir…”
Assi screbi an 2007. Mas bien l podie haber sbrebido antes. Porque l resbaladuro hai muito qu’ampeçou. Mas fúrun estas las palabras que me benírun a la lhembráncia a prepósito de la manifestaçon, feita an Miranda, contra l ancerramiento de l anterior. Nun ye nada cun que you nun steia totalmente d’acordo. Ye preciso manifestar-se, reclamar, eisegir, an nome de l paiç, an nome de la nuossa stória, an nome de todos ls pertueses, bíban adonde bíban. Mas haberie tamien que parguntar, cumo John F. Kennedy, quei tenemos nós feito para que l anterior nun ancerre? La semana passada, neste jornal, alguien lhembraba ls muitos menistros que, deçde l tiempo de Salazar, sendo d’eiqui, pouco ou nada fazírun pu la sue tierra. I ls que benírun apuis? I ls qu’alhá stan agora? I muitos qu’eiqui stamos?
Duole quando bemos que, de Lisboua, mos mándan ancerrar serbiços. Mas duole mais ber que nun tenemos fuorça para dezir que nó. Porque l goberno nun stá solo an Lisboua. Eiqui tamien hai quien mande. Mas eideias para demudar las cousas, se las hai, nun se béien. I pior do qu’aquel delor ye l que sentimos quando bemos resbalar, an guerras antestinas, las poucas fuorças que tenemos. Feridas que nun sánan porque ye preciso dezir nó a muitas cousas, mas ye oubrigatório dezir si quando l antresse ye comun.
 
 
* L testo cumpleto, an pertués, fui publicado no Jornal Reflexo - www.reflexodigital.com

Edição
3475

Assinaturas MDB