La pruma braba
“Tres sunt autem linguae sacrae: Hebraea, Graeca, Latina, quae toto orbe maxime excellunt.”
Isidoro de Sevilha, Etymologiarum, IX, 1
“Tres sunt autem linguae sacrae: Hebraea, Graeca, Latina, quae toto orbe maxime excellunt.”
Isidoro de Sevilha, Etymologiarum, IX, 1
Las lhénguas ténen “stórias” para mos cuntar; l nuosso papel ye l d’oubir i d’adabinar estas stórias… se studais las lhénguas próssimas antr’eilhas, eilhas cuntaran stórias próssimas.
Larry M. Hyman, Linguistic fieldwork.
Las palabras (son cumo) selos que lhieban las pisadas de l passado: quando se refai l’ourige d’ua palabra tamien se puode refazer l camino stórico de la rialidade para donde eilha mos ambia, seia ua cousa, ua atebidade, un pensamiento ou un sentimiento.
Jan-Bart Gewland (1994), Pats in the Rainforests.
Quiero you dezir – dixo don Quexote – que, quando la cabeça duole, todos ls membros duolen; i assi, sendo you l tou amo i senhor, sou tue cabeça, i tu mi parte, pois sós miu criado.”
Cervantes, D. Quexote, II.
L candidato melancólico querie dezir oureginalmente l home bestido de branco que tenie la fiel negra.
José Antonio Millan, El candidato melancólico
Passa seu amigo que a muit'amava
o cervo do monte volvia [a] áugua;
leda dos amores, dos amores leda.
Pero Meogo, (Cantigas)
L cronista, chamado todas las semanas a dezir la sue oupenion, queda muitas bezes sien saber quei screbir. Mas, nestes dies, na Tierra de Miranda, nun quédan muitas dúbedas subre l assunto. Nua tierra marcada, l mais de l anho, pula falta d’auga, nestes últimos dies eilha ten sido tanta, tan bien chubida i tan aguardada, que bien merece ua crónica.
“Este cantador de l pobo
Quier cantar la stória toda
De Miranda biêlha i nuôba
Assi, a la nuôssa moda”.
José Francisco Fernandes, Miranda yê la mie tiêrra
“I al chegar al de l ‘creio na ressurreiçon de carne i la bida eiterna’, la boç de Don Manuel afogába-se, cumo nua lhagona, na de l pobo todo, i era el que se calhaba”.
Miguel de Unamuno, San Miguel Bueno, mártir
“Quien sós? De que família? De que tierra? … You nun t’anganho Ítaco, huoçpede, sou!
Ulisses, Oudisseia, XIV, 204-206