A opinião de ...

La pruma braba

“L ciego era grande recitador de remanses.”
Julio Caro Baroja, Ensayo sobre la Literatura de cordela

Fui onte, die 30 de Márcio, apresentada, an Mogadouro, la Coletânea de “cuntos i cuntas”, “Gentes e lugares” eiditada pu la Academie de Letras de Trás-ls-Montes. Ye un juntouro d’outores de Trás-ls-Montes, amostrando que, se neçairo fusse, por estas tierras tamien hai giente que scribe. I que scribe mui bien. La cunta q’alhá you screbi ye ua houmenaige a todos ls trabalhadores, neste causo segadores que, datrás, andában de tierra an tierra, de segada an segada, trabalhando i segando cun l sou sudor i cun la fuorça de ls sous braços, l pan que muitos habien de comer. Ye eu maneira de lhembrar esses trabalhadores, giente i heiróis sien nome, que dezde las prefundezas de la intra-stória – ne l sentido unamuniano – i ne l sou anonimato, ajudórun a costruir la stória bisible, indas que ls sous nomes nun aparéçan nien ne ls lhibros nien ne ls jornales.
Cunta-mos la stória de dous segadores, Marie i Jesé, que s’apaixonórun i se namorórun nua dessas segadas. Un delantre, de maneghero, outro atrás, de rabecheiro, la boç i las cantigas, q’eilha sabie i cantaba cumo naide, éran aquilho que mais ls armanaba. Acabadas las segadas, chegórun las promessas i las juras de casamento. Mas el, cumo tantos outros segadores de la Tierra de Miranda, quijo inda ir atá la bezina Spanha, para ber se ganhaba i apeduraba alguas coroas mais pa l anxobal i tamien pa la boda, q’habie de se fazer alhá pa l outonho. Solo que, apanhado por ua guera de que quaije nien oubira falar – la Guerra Cebil spanhola –, fui muorto i nun tornou. Marie asperába-lo, sien saber quei habie passado. Até q’un die, uns ciegos, benidos de ls lhados de la raia, traírun, nua cantiga, la notícia de la sue muorte.
La cunta ye, por isso, tamien ua houmenaige a essas outras personaiges, muitas bezes ciegos, q’andában de tierra an tierra, de feira an feira, lhebando, cun la sue boç, las notícias i ls remanses que, datrás, éran ua de las poucas jinelas abiertas pa l mundo.
Eiqui quédan las palabras, q’ancerra la cunta, i screbidas a la moda desses antigos remanses. Quien tenga curjidade an oubi-lo cantado i musicado por Abílio Topa puode tamien fazé-lo ne l Youtube screbindo solo l títalo “Pa las tierras de Sayago”.

Pa las tierras de Sayago
Na tarde de San Joan
Matórun un pertués
Q’andaba a ganhar sou pan.

Sien culpa ou por anganho,
I por anganho serie,
Segórun-le alhi la biba
Que culpa el nun tenie.

Siete tiros que le dórun
Dreitos al coraçon
Todos alhá acertórun
Sien pena nien compaixon.

Ls uolhos tenie cobiertos
C’un farrapo negro i scuro
Para nun ber ls algozes
Naquel oufício tan duro.

Na mano quedou la fouce
Q’era cun q’el trabalhaba
A las cuostas un cerron
Cun aquilho que lhebaba.

Ua urdidura de pana
I outra de pura chita
Dízen por tierras de Spanha
Q’el era cuntrabandista.

L sol quedou-se pasmado
I las campanas pesadas
Deixórun caer las cinco
Mais aflitas badalhadas.

Mas antes de l último ai
Jesé pa l cielo mirou,
I la muorte, al bé-lo assi,
Un tempico mais le deixou.

El biu al longe, bien longe,
L amor que por el choraba,
Cun lhágrimas tan sentidas
Que, de tan tristes, cantaba.

− Adius, amor de la mie bida,
Que yá nun te torno a ber
Solo l miu coraçon triste
Nunca t’irá a çquecer.

L cielo yá te lhebou
Para cuntigo casar,
Biúba me quedo you
Sien haber ido al altar.

Adius, amor de la mie bida,
Eiqui te quedo a aguardar
Trai la chita, trai la pana,
Q’ habemos d’ir al altar.

Edição
3724

Assinaturas MDB