A opinião de ...

La pruma braba

La historia es un reflejo, nada más que un reflejo de lo real.
Julio Caro Baroja, De los arquetipos y leyendas
 
“De l fondo de ls tiempos, d’ua Ouropa medieba an costruçon, an que lhuitában, por un lhado, ua doutrina crestiana d’alheçaces inda nuobos i ampercípios de pouca pacéncia, por outro, giente de l campo ancerrada subre ls sous arquétipos ancestrales (prefondamente anraízados i ancrustrados de crenças mágicas i naturalistas), chegórun até nós terribles personaiges, stranhas i hourrendas, an que la rala persistença solo ancontra splicaçon nun comunitarismo antenso i anraízado i, tamien, ne l secular afastamiento de ciertas tierras ne l anterior de Pertual.
Antendidas cumo cunsubstanciando balores paganos i até demonhíacos, la simbologie primeba que las ambulbe, anraíza-se an antiquíssimos mitos de regeneraçon de l “anho bielho” q’acaba ou, se quejirmos, de l renuobo periódico de l tiempo i de l mundo, bistos cumo cíclicos i renobables.
Ancárnan, “bielhos” i “bielhas”, representaçones antropomorfas d’un anho/tiempo cansado i zgastado, “carochos” i “chocalheiros”, dezindo por gritos i chocalhadas, catárzicas i einergéticas regeneraçones, “caretos” i “zangarrones”, representantes de la trasformaçon que l renuobo scora, “demonhos” i “diabros”, simbolizando las fuorças de l caos, anquanto canonicamente ancaradas.
Cumpónen ua de las mais stranhas i sólidas subrebibéncias paganas armanadas al cumplexo simbólico antrópico i nihilista, amblemático de ls tiempos anuales de passaige. Las máçcaras de que muitos son portadores, simbolízan la trasmutaçon, diferençada pul própio trabestismo de que dan mostra i pu ls modos d’afronta i ansubordinaçon de que dan proba.
Fázen parte d’un manhuço de personaiges stranhas, bien mais comuns de ls tiempos datrás, i q’hoije subrebíben, subretodo, nestes lhugares apartados de l anterior/norte pertués i, de beç an quando, nalguas outras regiones d’Ouropa, subretodo peninsular. (…)
Las açones destas ancribles personaigens zambulbien-se, antre nós, ne ls tiempos datrás, por todo l paiç, durante l tiempo anual an que se festeija la muorte de l sol i de la natureza (naqueilha paraige criadora an que l’órden stá parada) i de que l ciclo natalício hardou lhargos atributos. Berros, gritarie, afrontas, roubos rituales, ambasones de propiedades, cumbates çfarçados, jeitos lhibertinos i seduçones de rapazas, son eisemplos de comportamientos subersibos i, quantas bezes, marcadamente eisorcísticos.
Mutaçones de la zórden, personifícan las fuorças de l caos (de las trebas, se quejirmos) q’an nes peligrosos mas miraculosos tiempos de passaige, reinan i adomínan, zrespeitando spácios caseiros, zregrando leis que la tradiçon i l senso comun cunságran, assumindo até maneiras de special lhibertinaige, cuorporizadas  an roubos, ansoléncias i assédios, mais ou menos rituales, a las rapazas casadeiras.
Spulsos a la fuorça de ls tiempos, agora crestianos, de ls ciclos natalício i de ls santos populares, aparécen hoije an die cuncentrados an nes spácios subersibos que les assucedírun, de que l Antruido ye, naturalmente, eisemplo paradigmático.
Na berdade, cun l tiempo, esta altura, delhimitado antre l Natal i la Quaresma, tornará-se arquétipo de suberson i trasformaçon. De crítica i sátira social. De paródia i fai de cunta. Tiempo an que se bíran classes, sexos, eidades i atributos, çclarados nua lógica de cuntrairos, própia de la rotura cun l die a die.
L probe tórna-se rico! L senhor, scrabo! L home, mulhier!”
 
Aurélio Lopes, Bielhas i chocalheiros an ne Praino Mirandés, Apenas Livros, Lisboa, 2005. (Traduçon, amanhada: António Bárbolo Alves)

Edição
3605

Assinaturas MDB