A opinião de ...

La pruma braba

La lhéngua particular
Que l cunceilho sabe falar
Este antigo palabreado
(…)
Deberá ser respeitado,
Protegido, acarenhado.
 
Bazílio Rodrigues (10.07.1945)
 
L bruído de la lhéngua mirandesa, por oucasion de ls 400 anhos de la cidade, nun se quedou por jornales d’eiqui. Outros dórun cunta de l que se passou i daquilho que se dixo an mirandés i subre l mirandés. No die 11, l Jornal de Notícias, trocando la palabra “lhéngua” por “dialeto”, scribe que “antes de acabada a  sessão, o sr Basílio Rodrigues, da freguesia de Vilar Seco, dirigiu uma saudação aos membros do Governo, em dialecto mirandês.” Acrecenta que l çcurso de Mourinho fui falado “em clássico puro mirandês”. Nun se sabe quei ye un mirandés “clássico” nien “puro”, imbora se saba que no sou çcurso, transcrito neste jornal, fui lido l poema “Nós somos de Pertual”, an que s’apresenta la lhéngua cumo algo eidentificador de ls mirandeses, mas tamien i tan solo cumo un eilemento folclórico-decoratibo, na berdadeira eidentidade ou pertença que ye la pertuesa.
Mas la boç de la lhéngua cumo quiera que nun fui oubida, calhándo-se contra la negrura de las piedras, sbarrándo-se na lonjura qu’aparta(ba) Miranda de Lisboua. Nun hai notícia de qu’algua beç isso tenga anteressado un cachico que seia ls gobernantes. Quanto als jornales, ye nos dies seguintes, apuis de la procisson oufecial haber passado, que publícan outras notícias subre la lhéngua. Miranda torna a la paç i sossego qu’antes tenie i l mirandés seguiu scundido, sien afrontar l poder de la mai-pátria. Agora yá se puodien poner an ne jornal las palabras mirandesas. L Comércio do Porto (12.7.1945) transcribe estes bersos que las filadeiras de Dues Eigreijas cantában:
 
Miranda
Bielha abandonada
Inda nun sós bielha
Eiqui stamos nós.
 
Dues Eigreijas
Cantando i rezando
Rindo i trabalhando.
 
I tamien las palabras que Bazílio Rodrigues, un “entusiasta do dialecto mirandês”, iba cantando cun l grupo de Bilasseco:
Miranda nobre cidade
A tous filhos abre ls braços
Que te bénen a saludar
Caminando lhargos spácios.
 
Tenemos alcunha de scrinheiros
Tamien somos mirandeses
Recendidos de lusitanos
Ferborosos pertueses.
 
Na berdade fúrun ls çcursos an mirandés ls que mais atençon merecírun an nes jornales daquel tiempo. I l que mais bruído fizo fui l de Basílio Rodrigues, que liu l Elogio de l Dialeto Mirandés. Nacido an Bilasseco, Basílio Rodrigues fui pintor i outor de pelo menos dous colóquios (nome dado a las pieças de l triato popular mirandés). La sue bida profissional anspirou-le un deilhes, A pintura de S. Brás, alhiceçado no causo de la giente de Cérceno nun le haber pagado la pintura qu’el fizo deste santo. La outra pieça conhecida ye O capote (ou Um dia de Inverno). Dambos s’ancóntran publicados an www.tpmirandesp.no.sapo.pt. L manifiesto, que ye l purmeiro testo stórico, desta natureza, subre l mirandés, apresenta la lhéngua cumo ua ardança que nun debe ser çquecida, reclamando tamien la re-antegraçon an ne cunceilho de Miranda de Bilasseco i Caçareilhos, dues tierras que deçde la reforma Admenistratiba de 1836 perténcen al cunceilho de Bomioso. L testo fui publicado an ne suplemento lhiterairo de l Primeiro de Janeiro, de die 18 de Julho de 1945. Na purmeira página, al lhado de nomes cumo de ls críticos lhiterários João Gaspar Simões i Adolfo Casais Monteiro, d’artigos subre Valle Inclán, Eça de Queirós u Oliveira Martins, aparece l nome i l testo de Basílio Rodrigues. Ye seguramente ua honra pa l mirandés que, segundo l jornalista, ye ua “relíquia lhenguística”, que la maiorie de ls pertueses nun conhece. I hoije an die, yá se conhece?
 

Edição
3488

Assinaturas MDB